Σήμερα το πρωί έφτασα κι'εγώ.
τι να πώ?
απο πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω.
όλα ένας χαμός μέσα στο κεφάλι μου.
να τα πάρω απο την αρχή και να γράψω για το χρονικό της συνάντησης όπως την είδα εγώ.
Ξεκινάμε λοιπόν με τη Μαρία την Πέμπτη το Βράδυ και μπαίνουμε στο καράβι.
ο καιρός χάλια στο πέλαγος και το καράβι έτοιμο να κόψει στα δύο. έλεγα της Μαρίας οτι αν σ'αυτό το ταξίδι την παλέψει το "ΛΑΤΟ", δεν θα πάθει ποτέ τίποτα.
Τι ήθελα και μίλησα?
στην επιστροφή για Χανιά, το καράβι έμεινε έξω απο το λιμάνι και τελικά το παρκάρανε τα ρυμουλκά. (σύμπτωση λέμε).
Φτάνουμε Αθήνα, κάνουμε τις δουλειές μας, ξεκινάμε με την ραπτομηχανή για Άργος. Στο δρόμο βρισκόμαστε με τον Lker και συνεχίζουμε για Άργος.
Στη διαδρομή καθώς βλέπω τον πίσω δεξί τροχό το Λευτέρη, του επισημαίνω ότι ο τροχός ψιλοπαίζει.
Τι ήθελα και μίλησα?
Στην επιστροφή απο Καλαμάτα, ο Λευτέρης κοσκίνιζε σαν τρελός στον δρόμο. (κι'άλλη σύμπτωση)
Φτάνουμε Άργος, συναντάμε Σάκη, Αμαλία, Δον, Δόνα και Πίκατσου.
Άντε λέμε να κοτσάρουμε το τρέϊλερ στην κλούβα, πήγα να βοηθήσω, κλώτσησα λίγο το τρέϊλερ να κοτσάρει στην μπίλια... πάει το ροδάκι του τρέϊλερ. (βρε κάτι συμπτώσεις!!)
Το τσερόκι του Σάκη τώρα που φοράει τους προφυλακτήρες του υποπόταμου, καθώτι και χρώματος γκρί, μοιάζει πάρα πολύ με τον υποπόταμο και το χαλβάδιαζα αρκετή ώρα σκεπτόμενος "μα τι ωραίο που έχει γίνει!!!".
Τι ήθελα και το σκέφτηκα... Απο το Αργος ώς την Καλαμάτα, ο Σάκης πάλευε με το τιμόνι του. (και γαμώ τις συμπτώσεις)
Ο Κωσταλάμπρος (πόκεμον - πίκατσου) έχει τελειώσει το yj με τον V8 που πάλευε εδώ και καιρό. Πραγματικά πολύ δυνατό και όμορφο ρανγκλεράκι. Μπήκα να το κάνω μια βόλτα και σκέφτηκα "τι ωραία αίσθηση και τι ωραίο ήχο ο V8!!!"
τι ήθελα και μίλησα?
Ο πίκατσου στα μισά εμπόδια δεν είχε κίνηση σωστή απο το τράνσφερ... (μα γαμώ τις συμπτώσεις ...)
Φτάνουμε Καλαμάτα και ξεκινάει το πανηγύρι.
Τσίπουρα και γέλια συνέχεια.
παρόλα αυτά ένα γαμημένο βάρος στο στήθος να με ρίχνει συνέχεια. Και εκεί που ξεχνιόμουνα, νάτο πάλι.
Στο τέλος κατάλαβα. Δεν είχα υποπόταμο ρε. Εγώ στους κάγκουρες πάντα με υποπόταμο ήμουν. Τώρα? Σκατά ρε!
μού'λειψε ρε. πολύ μου έλειψε. κοιτούσα τριγύρω και το μόνο που έβλεπα ήταν πατήματα για τον υποπόταμο μέσα στα εμπόδια. Πόσο ξενέρωτα ήμουν?!!! Ένιωθα έξω απο τον εαυτό μου. Σκατά λέμε!!!
Στην πίστα σκεφτόμουν "να είχα ρε φίλε τον υποπόταμο να μπώ να παίξω λίγο, και μετά για χαβαλέ να πάω να τον κάτσω πάλι με τις πόρτες. έτσι ρε. για χαβαλέ. γιατί εγώ έτσι είμαι. άμα δεν κάνω χαβαλέ, τι κάθομαι και κάνω?"
ρε γαμώτο, για μια στιγμή, βούρκωσα ρε γαμώτο. σηκώθηκα και έφυγα. να κάνω μια βόλτα. "μα χαζός είμαι?" , "κάθομαι και σκάω για ένα μάτσο σίδερα?", έτσι προσπαθούσα να το ξεπεράσω.
έλα όμως ρε φίλε που δεν είναι ένα μάτσο σίδερα. για κανέναν απο εμάς δεν είναι απλά σίδερα.
είναι αυτό που είπε ο Λευτέρης. ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΡΤΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ ΜΑΣ. αν δεν το έχουμε, μάλλον υπολειτουργούμε.
Τέλος πάντων. πάει. το ξεπέρασα.
μπήκα και λίγο στο τσερόκι του σάκη και ήρθα στα ίσια μου. πλαγιάσαμε δεξιά και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μην μου χυθεί ο καφές μου
"Σάκη" του έλεγα "αν είναι να τουμπάρουμε, ρίξτο απο τη μεριά σου, μη μου χυθεί ο καφές, αμαρτία είναι"
Σαββάτο κάναμε τη βόλτα μας.
φτάσαμε στο παιδότοπο και ένοιωθα σαν πεντάχρονο μέσα σε γήπεδο που έπαιζαν δεκάχρονα. Εγώ που να παίξω? με τι να παίξω? με τη ραπτομηχανή? Ξανά Σκατά. μάταια προσπαθούσα να βρώ την όρεξή μου. παπάρια.
Τέλος πάντων.
Ωραίο και το Σάββατο. ήταν η πρώτη μου ευκαιρία να δώ το αμάξι του Δόν να δουλεύει απο κοντά. Το μόνο που μπορώ να πώ είναι
έπαθα πλάκα!!! πραγματικά απίστευτο αυτοκίνητο και ο Δόν το έχει μάθει πλέον να το δουλεύει αρκετά καλά.
Στη βόλτα ακολουθούσε και ο Τσουμάνης με ένα εργοστασιακό τσερόκι KJ diesel. κάποια στιγμή είπα του Αχιλλέα "ρε σύ, ντίζελ είναι αυτό?", "ωραίος!!!"
Τι ήθελα και μίλησα?
ο Αχιλλέας έφυγε το Σάββατο και πήγε Πρέβεζα με οδική (γαμώ την τύχη μου για συμπτώσεις)
Σαββάτο βράδυ, μαζευόμαστε στου Βλαχονικολού.
Ρε φίλε...
Να το χαίρεστε το σπίτι σας, να είστε πάντα καλά και πάντα να φιλοξενείτε κόσμο στο τραπέζι σας όπως φιλοξενήσατε εμάς.
Για το βράδυ του Σαββάτου, τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τίποτα. μόνο οι εικόνες και τα βίντεο μπορούν να πούν κάτι.
Το φαγητό? ούτε στην καλύτερη ταβέρνα.
Η περιποίηση? ούτε στο σπίτι μας.
Η φιλοξενία? Μέχρι και ο γέρο Βλαχονικολός έφτασε σε σημείο να με μπινελικόνει.
Ας μιλήσουν λοιπόν τα βίντεο.
Κυριακή πρωί στη πίστα για παιχνίδι.
Ο ντριμόνης ίδιος όπως πάντα. ήθελε να του δίνω οδηγίες για να μπεί στις τρύπες. Δεν με άφησαν οι τριγύρω να τον κάτσω λίγο στο πλάϊ. όλοι του έλεγαν δεξιά, εγώ του έλεγα αριστερά. όλοι το έλεγαν "μή", εγώ το έλεγα "προχώρα". Κουφάλα Ντριμόνη, τη γλύτωσες.
αυτά και άλλα πολλά...
σε συνέχειες τις επόμενες ημέρες...
κλέινω γιατί ήρθε κόσμος στο γραφείο...
θα επανέλθω εντός των ημερών για τα υπόλοιπα.
