Έτσι .....γιατί περίεργα την είδα ...

[friar]

mple7_n.jpg (208.5 KiB) Viewed 3697 times

[friar]

50shades.jpg (150.35 KiB) Viewed 3671 times

[quinda]

[friar]

karxaarkas.jpg (90.45 KiB) Viewed 3579 times

[manouzz]

την κυριακη βουνο και του χρονου θαλασσα,μερες που ειναι


https://youtu.be/Ty1-G5tCC6Y

[friar]

karxd20.jpg (508.88 KiB) Viewed 3503 times

[friar]

Οδηγός «δολοφόνος» στο αντίθετο ρεύμα της εθνικής οδού!

Αυτό που δεν κατάλαβα είναι, γιατί αυτός που τράβηξε το video οδηγεί συνεχώς στην αριστερή λωρίδα, αφού δεν προσπερνάει κανέναν και η δεξιά είναι άδεια, αμαρτία το έχει να κάνει δεξιά???

[friar]

[friar]

0 Wh.jpg (162.22 KiB) Viewed 3346 times

Όταν οι χώρες πτωχεύουν

Τον Δεκέμβριο του 2006, η Βρετανία έκανε την τελική πληρωμή του 84 εκατομμύρια δολάρια για ένα δάνειο 4.340.000.000 δολάρια από τις ΗΠΑ, που είχε γίνει πίσω στο 1945. Η Γερμανία δεν ήταν η μοναδική χώρα για να πάει σε πτώχευση μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά τα χρήματα επιτρέπουν στη Βρετανία να εξορκίσει την συνολική κατάρρευση της και μετά αφιερώνει σχεδόν όλους τους πόρους της στον πόλεμο για πάνω από μισή δεκαετία.

Για να το θέσουμε σε προοπτική, 4,34 δισεκατομμύρια δολάρια το 1945 είναι περίπου ισοδύναμη με 140 δισεκατομμύρια δολάρια σήμερα, ένα ποσό που ήταν διπλάσιο από το μέγεθος της οικονομίας της Βρετανίας κατά τη χρονική στιγμή.

Αν οι ΗΠΑ δεν έκανε αυτό το δάνειο, η βρετανική οικονομία θα είχε πέσει σε μια δίνη, προκαλώντας τεράστιες συνέπειες, όχι μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και σε χώρες σε όλο τον κόσμο.

Σήμερα βλέπουμε μια σειρά εθνών στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Αλλά τι σημαίνει αυτό για την παγκόσμια οικονομία μας με την αυξημένη ευαισθητοποίησυ κάθε μικρο-αποφάσεων, και ρευστές αγορές κεφαλαίου που μπορεί να αντιδράσει σε σχεδόν κάθε ιδιοτροπία.

Για να είμαστε σίγουροι, πολλές χώρες έχουν χρεοκοπήσει στο παρελθόν, και πολλές άλλες θα χρεοκοπήσουν στο μέλλον. Έτσι ποιά είναι η επόμενη, και τι είδους προβλήματα θα προκαλέσει η αφερεγγυότητα ενός έθνους.



Τι συμβαίνει όταν ένα έθνος έχει κηρύξει πτώχευση.

Όταν μια χώρα πτωχεύει, ο πόνος γίνεται αισθητός σε πολύ βαθιά επίπεδα. Τα πιο βασικά συστήματα και οι θεσμοί που οι άνθρωποι έχουν έρθει να εξαρτώνται απλά εξαφανίζονται. Εταιρείες ενέργειας θα σταματήσουν να λειτουργούν, η αστυνομία σταμάτησε να λειτουργεί, βενζινάδικα κλείνουν, τα παντοπωλεία ξεμένουν από τρόφιμα, οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι θα σταματήσουν τη διανομή της αλληλογραφίας, οι επιταγές συντάξεων σταμάτησαν να έρχονται, και οι τράπεζες κλείνουν τις πόρτες τους με τους τραπεζίτες να φεύγουν από τη χώρα, σηκώνοντας τις οικονομίες μιας ζωής των ανθρώπων μαζί τους.

Αυτό είναι ό, τι συνέβη στην Αργεντινή το 1999.

Ο πρόεδρος της Αργεντινής, Κάρλος Μένεμ, αγόρασε σε μερικές από τις τελευταίες σκέψεις του ΔΝΤ σχετικά με το πώς μια αχαλίνωτη καπιταλιστική αγορά θα ήταν η απόλυτη συνταγή για την επιτυχία. Ωστόσο, χωρίς την κατάλληλους έλεγχους και ισορροπίες, οι επιχειρήσεις θα ευδοκιμούν σε βάρος της χώρας, καθώς και ο γενικός πληθυσμός θα υποφέρει.

Στην περίπτωση της Αργεντινής, οι πλούσιοι άνθρωποι πήραν τα χρήματά τους και εγκατέλειψαν τη χώρα. Πάνω από 40.000 εκατομμύρια δολάρια έφυγαν από τη χώρα σε μία μόνο νύχτα. Αυτό οδήγησε σε ένα τρέξιμο στις τράπεζες, που ακολουθείται από μια κατάρρευση του εθνικού νομίσματος της χώρας. Οι πολίτες της Αργεντινής ήταν τόσο απελπισμένοι και πανικοβλήθηκαν και πολλοί συνήθισαν τις νύχτες να κοιμούνται μπροστά από τις αυτόματες ταμειακές μηχανές.

Αντιδρώντας στην κατάσταση αυτή, η κυβέρνηση έφερε πάγωμα όλων των τραπεζικών λογαριασμών για ένα έτος, επιτρέποντας στους ανθρώπους να αποσύρει μικρές ποσότητες των $ 250 ανά εβδομάδα.

Τον Δεκέμβριο του 2001, συγκρούσεις μεταξύ της αστυνομίας και των πολιτών έγιναν μια κοινή είδηση, και πυρκαγιές τέθηκαν σε μερικούς από τους κεντρικούς δρόμους του Μπουένος Άιρες. Πρόεδρος Fernando de la Rúa κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία μόλις οδήγησε σε περισσότερες συγκρούσεις και αναταραχές.

Τελικά, η κατάσταση έγινε τόσο χαώδης ότι ο Πρόεδρος Fernando de la Rúa έφυγαν από τον εξοργισμένο όχλο με ελικόπτερο.

Πολλές ιδιωτικές εταιρείες επηρεάστηκαν επίσης από την κρίση. Η Αερογραμμές Αργεντινής, ως παράδειγμα, χτυπήθηκε σκληρά, και αναγκάστηκε να σταματήσει όλες τις διεθνείς πτήσεις, σε αρκετές περιπτώσεις το 2002. Ήρθε κοντά στην πτώχευση, αλλά κατάφερε να επιβιώσει.

Το ποσοστό ανεργίας στα ύψη σε σχεδόν 25%

Υπολογίζεται ότι 30.000-40.000 πρόσφατα άστεγοι και άνεργοι επέζησαν ψάχνωντας τους δρόμους για χαρτόνι για να συμπληρώνουν μια ασήμαντη διαβίωση πωλώντας στην βιομηχανία ανακύκλωσης.

Πολλά δίκτυα ανταλλαγής προόντων εμφανίσθησαν μέχρι να αντισταθμίσουν την ευρεία έλλειψη μετρητών, καθώς μεγάλος αριθμός ανθρώπων άρχισαν να βασίζονται σε αυτούς.

Τα προιόντα της Αργεντινής απορρίφθηκαν από ορισμένες χώρες, για το φόβο ότι θα μπορούσε να φθάσουν χαλασμένα ή σε κακή κατάσταση.

Η Γεωργία είχε επίσης επηρεαστεί. Το USDA θέσει περιορισμούς στα τρόφιμα Αργεντινής και τα φάρμακα που φθάνουν στο Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι παραγωγοί τηλεοπτικών καναλιών αναγκάστηκαν να παράγουν πολύ περισσότερο τηλεοπτικές εκπομπές reality, διότι αυτά ήταν τόσο πολύ φθηνότερη παραγωγή. Σχεδόν όλα τα τηλεοπτικά προγράμματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση ακυρώθηκαν.


άνθρωποι Αργεντινής αντεπιτίθενται

Ένα ντοκιμαντέρ του 2004 με τίτλο "Η Take" Avi Lewis και η Naomi Klein κάνει σπουδαία δουλειά του προβάλωντας το λαϊκό κίνημα στην Αργεντινή για να ανακτήσει τον έλεγχο της αποτυχημένης χώρας τους.

"Στον απόηχο της δραματικής οικονομικής κατάρρευσης της Αργεντινής το 2001, η πιο ευημερούσα μεσαία τάξη της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται σε μια πόλη-φάντασμα με εγκαταλειμμένα εργοστάσια και μαζική ανεργία. Το εργοστάσιο αυτοκινήτων Forja βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση μέχρι οι πρώην υπαλλήλους του αναλάβουν δράση. Είναι μέρος ενός τολμηρού νέου κινήματος των εργαζομένων οι οποίοι καταλαμβάνουν πτωχευμένες επιχειρήσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας στα ερείπια του αποτυχημένου συστήματος.

Αλλά ο Freddy, ο πρόεδρος της νέας συνεταιριστικής εργαζομένων, και Lalo, η πολιτική δύναμη από το Κίνημα των ανακτημένων Εταιρειών, γνωρίζουν ότι η επιτυχία τους είναι μακριά από ασφαλής. Όπως σε κάθε χώρο εργασίας επάγγελμα, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το χέρι των δικαστηρίων, αστυνομικοί και πολιτικοί οι οποίοι μπορούν είτε να δώσουν στο έργο την νομική προστασία τους ή την βίαια έξωση τους από το εργοστάσιο.

Η ιστορία της πάλης των εργατών έχει οριστεί κατά τη δραματική σκηνικό στις κρίσιμες προεδρικές εκλογές στην Αργεντινή, στην οποία ο αρχιτέκτονας της οικονομικής κατάρρευσης, Κάρλος Μένεμ, είναι ο πρωτοπόρος. Οι φίλοι του, οι πρώην ιδιοκτήτες, που τον περιστοιχίζουν αν κερδίσει, θα πάρει πίσω τις εταιρίες που το κίνημα έχει εργαστεί τόσο σκληρά για να αναβιώσει.

Οπλισμένοι μόνο με σφεντόνες και σέβονται την πίστη στη δημοκρατία στα εργοστάσια, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν τα αφεντικά, τους τραπεζίτες και ένα ολόκληρο σύστημα που βλέπει τα αγαπημένα εργοστάσιά τους ως τίποτα περισσότερο από παλιοσίδερα για πώληση. "

Στη μέση όλων το χάος, μερικές γενναίες ψυχές κατάφεραν να βρουν ένα νέο τρόπο για να κάνουν τα πράγματα να εργασθούν. Απελπισμένοι καιροί απαιτούν απεγνωσμένα μέτρα, και οι καλοί άνθρωποι της Αργεντινής ήταν όντως απελπισμένοι.



Μαθήματα από την Ισλανδία

Ισλανδία, μια μικρή χώρα με μόλις κάτω από 320.000 κατοίκους, ήταν το πρώτο ντόμινο για να πέσει στα 2008 παγκόσμια οικονομική κατάρρευση, όταν οι τράπεζες της δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις 85 δισεκατομμυρίων δολάριο.

Η Ισλανδία επλήγη σκληρότερα από την κρίση από ό, τι σε πολλές άλλες χώρες, λόγω του φουσκωμένου τραπεζικού της συστήματος. Σε μόλις πέντε χρόνια, οι τράπεζες πήγανε από το να είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου εγχώρια δανειστές σε μεγάλους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς διαμεσολαβητές.

Εν αγνοία του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, η χώρα έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε ένα τεράστιο ταμείο αντιστάθμισης. Ολόκληρο το έθνος πιάστηκε σε έναν ιστό της εξαπάτησης.

Σε λίγες εβδομάδες μετά την κατάρρευση των τραπεζών, το ποσοστό ανεργίας αυξήθηκε στο 10 τοις εκατό, οι τιμές των κατοικιών μειώθηκαν, το νόμισμα βυθίστηκε και ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στα ύψη.

Αλλά η Ισλανδία χρησιμοποιείται ένα διαφορετικό σύνολο κανόνων από την Αργεντινή.

Αρνήθηκαν να διασώσουν τις τράπεζες και περιφρούρησαν, και επέκτειναν τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτό μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια συμφορά στο μέλλον.

Ακριβώς πάνω από τρία χρόνια μετά την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, η χώρα δείχνει έντονα σημάδια ανάκαμψης.


Factoring στην μείωση του πληθυσμού

Οι διαδηλώσεις εργατών είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο σε πόλεις της Νότιας Ευρώπης. Οι διαδηλωτές επικρίνουν τα μέτρα λιτότητας και τις περικοπές του προϋπολογισμού που τους επιβάλλονται.

Ωστόσο, ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες που επηρεάζουν τις μελλοντικές οικονομίες θα είναι η μείωση της πληθυσμιακής τους βάσης. Έτσι κάθεται πάνω σε μια δημογραφική παρακμή που αν δεν αναστραφεί σύντομα εγγυάται την καθοδική πορεία της ηπείρου.

Η Ισπανία, ένα οικονομικό σούπερ σταρ της Ευρώπης, ανήλθε στην κορυφή σε μεγάλο βαθμό μέσω της κερδοσκοπίας ακινήτων και αυξανόμενη αφομοίωση του με την υπόλοιπη ΕΕ. Όπως μόλις πριν από έξι χρόνια, η χώρα έχτιζε πάνω από 50%, όπως πολλά σπίτια όπως οι ΗΠΑ, ενώ έχουν 85% μικρότερο πληθυσμό. Περίπου έξι εκατομμύρια μετανάστες ήρθαν για να εργαστούν στην Ισπανία κατά τη διάρκεια της οικονομικής άνθησης.

Χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία δεν έχουν αναπτύξει ισχυρές οικονομίες για να αντισταθμίσει το ξεθώριασμα στα δημογραφικά στοιχεία τους. Όταν η φούσκα των ακινήτων έσπασε, υπήρχαν λίγες βιομηχανίες να παρέμβουν και να καλύψουν το κενό.

Το ποσοστό ανεργίας της Ισπανίας έχει ανέβει σε πάνω από 23%, περισσότερο από το διπλάσιο του μέσου όρου της ΕΕ. Η ανεργία των νέων κάτω των 25 τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ελλάδα είναι τώρα πάνω από 50%.

Μια γενιά πριν η Ισπανία ήταν ένα έντονα καθολικό χώρα με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά γεννήσεων στην Ευρώπη, με τη μέση γυναίκα να γεννά σχεδόν τέσσερα παιδιά το 1960 και σχεδόν τρία το 1975-1976.

Με την αύξηση του αριθμού των γυναικών σε ηλικία τεκνοποίησης, ο πληθυσμός είναι τώρα μεγαλύτερη από ό, τι ήταν το 1975, αλλά ο αριθμός των γάμων μειώθηκε από 270.000 σε 170.000 ετησίως.

Σε αντίθεση με τη Σουηδία ή τη Γερμανία, η Ισπανία δεν μπορεί να υπολογίζει στους μετανάστες για να αντισταθμίσει τη δημογραφική παρακμή τους. Παρά το γεγονός ότι 450.000 άνθρωποι, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες, εξακολουθούν να φθάνουν κατ 'έτος, πάνω από 580.000 Ισπανοί φεύγουν για μέρη όπως η Βόρεια Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική.

Με το ρυθμό αυτό, οι προβλέψεις δείχνουν ότι ο ισπανικός πληθυσμός θα μειωθεί από τα σημερινά του 47 εκατομμύρια σε μόλις πάνω από 35 εκατομμύρια έως το 2060.

Μείωση του πληθυσμού τους σε συνδυασμό με τον αυξανόμενο αριθμό των νέων που εγκαταλείπουν και μια συνολική γήρανση του πληθυσμού θα οδηγήσει σε πολύ υψηλότερο «δείκτη εξάρτησης". Το ποσοστό εξάρτησης είναι ο αριθμός των ατόμων που εργάζονται κατ' αναλογία των ατόμων που εξαρτώνται από αυτά. Οι προβλέψεις δείχνουν ότι στην Ισπανία, από το 2021, θα υπάρχουν έξι άνθρωποι είτε συνταξιούχοι ή στο σχολείο για κάθε πρόσωπο που εργάζεται.

Ναι, είναι αντι-διαισθητικό ότι μια μείωση του πληθυσμού βάση θα οδηγήσει σε αύξηση της ανεργίας, αλλά η τρέχουσα οικονομική κρίση καταλύει την συμβατική σκέψη.

Οι εταιρείες δεν θέλουν να εμπιστευτούν το μέλλον τους σε μια ασταθή χώρα με αδύναμη οικονομία. Έτσι, οι θέσεις εργασίας που θα υλοποιηθούν κατά τη διάρκεια μιας καλής οικονομίας έχουν πάει αλλού.

Το ποσοστό της ανεργίας είναι μια πολύ καλή ένδειξη για το ποιες χώρες θα είναι επόμενες να πτωχεύσουν.



Τελικές Σκέψεις

Αν νομίζετε ότι είμαστε πέρα από το σημείο ότι και άλλες χώρες χρεοκοπούν, ξανασκεφτείτε το.

Οι περισσότερες εθνικές πτωχεύσεις είναι σαν Bernie Madoff με στεροειδή. Αυτό που κάποτε φαινόταν σαν μια καλή επένδυση ξαφνικά μετατρέπεται σε ένα γιγαντιαίο σύστημα Ponzi με τον εργαζόμενο πληθυσμό να πληρώνει τον λογαριασμό.

Τα προβλήματα οξύνονται όταν υπάρχουν λιγότεροι άνθρωποι που εργάζονται και πολλοί περισσότεροι συνταξιούχοι.

Η αυξανόμενη κρίση στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία αποτελούν μόνο την κορυφή ενός πολύ μεγαλύτερου παγόβουνου.

Το ερώτημα τότε γίνεται ένα θέμα για το πώς αντιμετωπίζονται τα προβλήματα.

Μήπως να επιδεινωθεί σε κάτι να ισοδυναμεί με έναν εμφύλιο πόλεμο, όπως αυτό που συνέβη στην Αργεντινή; Ή μπορούν να αντιμετωπίζονται με πιο πολιτισμένο τρόπο όπως η Ισλανδία;

Και πώς τα σύγχρονα συστήματα επικοινωνίας που έχουμε επηρεάζουν τον συντελεστή του Διαδικτύου σε αυτή την εξίσωση;

Τα κοινωνικά δίκτυα όπως το Twitter και το Facebook συντελούν όλα στην ενίσχυση της ευαισθητοποίησης, καθώς και οι χώρες που βρίσκονται κοντά στην κατάρρευση έχει ήδη αρχίσει να αντιμετωπίζουν μια διαρροή εγκεφάλων, με τους πιο πλούσιους και ταλαντούχους να μετακινούνται σε πιο σταθερές κοινότητες.

Στα ρευστά περιβάλλοντα σήμερα, οι άνθρωποι και οι πόροι μπορούν να αντιδράσουν άμεσα σε κάθε συνθήκες αντιμωλίας. Έτσι, αν οι φόροι υπερβαίνουν ένα ορισμένο όριο ανοχής, οι άνθρωποι απλά θα μαζέψουν τα υπάρχοντα τους και θα μετακινηθούν αλλού.

Όσοι μένουν πίσω θα αισθάνονται παγιδευμένοι, και ως εκ τούτου, θα γίνουν πολύ θυμωμένοι με την κατάσταση. Αυτή την οργή θα διοχετεύσουν προς οποιοδήποτε πρόσωπο, εταιρεία ή οντότητα που αισθάνονται να είναι υπαίτια για το θέμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό θα είναι οι τράπεζες, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και κυβερνητικοί αξιωματούχοι.

Με τις διαθέσεις να φουντώνουν στην Ευρώπη, και την τρέχουσα στάση απέναντι στην επιβολή δεινών στους λαούς της χώρας για τις απρέπειες των λίγων, αυτό δεν θα τελειώσει καλά.

Το επόμενο κεφάλαιο της παγκόσμιας αναταραχής είναι έτοιμο να ξεκινήσει, καθώς για τις αυξανόμενες τάξεις των ανέργων, αυτό θα γίνει το νέο τους επάγγελμα.

[friar]

gia-oloys-yparxei-enas-topos.png (72.37 KiB) Viewed 3317 times