Από το
http://www.parallilodromioclub.gr
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ: 10o RALLY ΑΖΖΑΝΟ
Τρίτη, Οκτώβριος 04 2011
Πρόκειται για τον προτελευταίο αγώνα του θεσμού ΤRT (Trofeo Rally Terra) , ή αν θέλετε, του ιταλικού κυπέλλου χώματος. Περιοχή τέλεσης, το Ατσάνο 10ο , 70 περίπου χλμ ΒΑ από τη Βενετία, στην περιοχή του Πορντενόνε.
Το ελληνικό πλήρωμα με το Μίκρα της ΕΑ5 περίμεναν 350 χλμ αγώνα, εκ των οποίων τα 105 περίπου αποτελούσαν τις ειδικές διαδρομές.
Πέμπτη πρωί 29 Σεπτεμβρίου ήταν οι αναγνωρίσεις. 3 περάσματα σε κάθε ειδική με αυτοκίνητα βόλτας και λάστιχα δρόμου. Το «δικό μας», ήταν ένα Lancia Y, 1300 cc ενοικιασμένο από το αεροδρόμιο. Φυσικά οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί στην κυκλοφορία, μπορούσες να γυρίσεις ανάποδα στην ειδική, τέλος πάντων μπορούσες να κάνεις ότι θέλεις, υπό το άγρυπνο βλέμμα των καραμπινιέρων και των κριτών. Δεν αντέξαμε στον πειρασμό, κατεβήκαμε και ρωτήσαμε τους καραμπινιέρους για τα όρια ταχύτητας κατά τη διάρκεια των αναγνωρίσεων. Πληροφοριακά πρόκειται για αναγνωρίσεις. Όχι για δοκιμές. Η απάντηση ήταν περίεργη για τα δικά μας δεδομένα: « Ανάλογα με το δρόμο. Εδώ για παράδειγμα, όποιος πάει πάνω από 30 χλμ. του δίνουμε κλήση. Για πάνω από 50, του παίρνουμε το δίπλωμα και δεν τρέχει».
Ξεροκατάπιαμε και συνεχίσαμε. Ακριβώς όπως στους αγώνες μας!
Ακόμα πιο περίεργες ήταν οι ειδικές. Ειδικά η πρώτη (που έγινε 2 φορές) ήταν τόσο στενή που 2- 3 φορές που συναντήσαμε αντίθετα κινούμενο όχημα, κάναμε όπισθεν μέχρι να βρούμε κάποιο πλάτωμα για να περάσουμε. Ήταν ένας συνδυασμός ασφάλτου- βράχου- τσιμέντου, που για 4 χλμ ανηφόριζε με 20% κλίση, ήταν επίπεδη για 200 μέτρα και μετά κατηφόριζε με κλίση 20%, έχοντας και λίγο μη βραχώδες οδόστρωμα. Οι άλλες δύο (έγιναν από 3 φορές η κάθε μία), ήταν εντελώς επίπεδες, «φαρδιές» (μέχρι και 5 μ πλάτος είχαν σε κάποια σημεία) και φυσικά ήταν υπέρ το δέον σκληρές. Εννοείται ότι ήταν δρόμοι ανάμεσα από χωράφια και αγροτόσπιτα, στολισμένοι με κομμάτια ασφάλτου που όταν πέρναγες κάθετα από αυτά, υπήρχαν χαμηλές πτήσεις.
Παρασκευή πρωί, τεχνικός έλεγχος στο Ατσάνο και η έκπληξη στα πρόσωπα των τεχνικών εφόρων όταν αντίκρισαν το cage του Μίκρα τα έλεγε όλα. Δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο και απαίτησαν την ομολογκασιόν. Με τα παχύμετρα στα χέρια το έλεγξαν επιμελώς, συμφώνησαν ότι ήταν ότι έγραφε στο χαρτί, έλεγξαν τις φωτοτυπημένες σφραγίδες και φυσικά συνεχίσαμε για το υποχρεωτικό shake down, με μέγιστο αριθμό περασμάτων τα 5.
Πανηγυρική εκκίνηση στις 19:00 και άρχισαν τα όργανα. Δεν παίζονται οι επαγγελματίες Ιταλοί σε κάτι τέτοια.
Σάββατο πρωί από τη Φοντάναφρέντα (την Κρυοπηγή) , από το χώρο του service park στις 07:00 ξεκίναγε ο αγώνας. Καταστροφικός, γιατί μόλις 23 από τα 48 πληρώματα που ξεκίνησαν είδαν τη σημαία του τερματισμού στις 18:40 στο Ατσάνο.
Ανάμεσα σε αυτά και το ελληνικό Μίκρα, στην 23η θέση αλλά 1ο στην κλάση του. (Έχουν δικό τους τρόπο οι Ιταλοί να τιμούν τους συμμετέχοντες, ιδιαίτερα τον τελευταίο γενικής, που είτε θα έχει πρόβλημα για να τερματίσει εκεί, είτε θα είναι μικρό αυτοκίνητο). Τους αξίζουν πολλά – πολλά συγχαρητήρια.
Αμέτρητα συγχαρητήρια αξίζουν στο ελληνικό πλήρωμα Σταύρο Αναμολίδη – Γιάννη Ραβάνη, που ο 1ος μετά από αγωνιστική αποχή 8 ετών αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στα «βαθειά», με αυτοκίνητο που οδήγησε για 1η φορά και φυσικά με συνοδηγό που για 1η φορά γνώρισε 15 ημέρες πριν από τον αγώνα. Κατόρθωσε και έφερε το μικρότερο αυτοκίνητο του αγώνα (1300 κ.ε. 105 ίπποι) στον τερματισμό, καταχειροκροτούμενος από τους θεατές που ξέρουν να επιβραβεύουν, μετά από γρήγορη και συνετή οδήγηση με απώλειες μία σπασμένη ζάντα που τους στοίχισε πάνω από 8 λεπτά στη 2η ειδική και 1.10 λεπτά ποινής προάφιξης, λόγω κάποιων «ιδιοτροπιών» του κανονισμού σε σχέση με την Ελλάδα.
Η τελετή τερματισμού το βράδυ στο Ατσάνο, πιστώνεται στα + του επαγγελματία διοργανωτή, με μια πλατεία γεμάτη κόσμο να χειροκροτεί τους τερματίσαντες, με τους νικητές και ηττημένους να αλληλοσυγχαίρονται και με καμμιά δεκαριά τύπους της οργάνωσης να πετάνε στο συντριβάνι της πλατείας κάποιον άλλο της οργάνωσης και φυσικά να είναι σκασμένοι στα γέλια.
Σκέψεις:
Αν οι Ιταλοί είχαν τα ελληνικά χώματα στη διάθεσή τους, δεν πιστεύω ότι θα γίνονταν χωμάτινοι αγώνες στη νότια Ευρώπη, παρά μόνο στην Ελλάδα. Οι τύποι δεν έχουν δρόμους, αλλά σε «υποχρεώνουν» να ξαναπάς. Εκεί δεν μετράει αν λέγεσαι Μίκελσεν, Άρμινεν, Ροσέτι ή Αναμολίδης, μετράει ότι είσαι πελάτης και σε αντιμετωπίζουν εξ ίσου. Με εντυπωσίασε η ανοχή και η ευγένεια που έδειξαν στην καθυστέρηση μετάβασής μας στον Τ.Ε. , απλά γιατί χαθήκαμε. Με εντυπωσίασε το road book στις λεπτομέρειες αποτύπωσης. Το συγκρίνω με ελληνικά αντίστοιχα της ΕΛΠΑ για το Ακρόπολις και της Κορίνθου και Βέροιας για τα ράλι τους. Με εντυπωσίασε η ταχύτητα και τα αυτοκίνητα των «δοκιμών». Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν μουλάρια, με αναρτήσεις κλπ. Ι.Χ. αυτοκίνητα έχουν και πάνε βόλτα να γράψουν το δρόμο. Αν το παρακάνει κάποιος, υπάρχουν και οι καραμπινιέροι. Ξέρετε, επειδή γίνεται αγώνας σε μια περιοχή, δεν είναι ανάγκη οι κάτοικοι να κάνουν το σταυρό τους για να πάνε στη δουλειά τους ή στη βόλτα τους! Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για όλους. Άρα κύριε αγωνιζόμενε, ή πήγαινε σιγά και μάθε να οδηγείς με σημειώσεις, ή πήγαινε σε πίστα για να μπορείς να κάνεις δοκιμές, ή διαφορετικά πήγαινε σπίτι σου χωρίς δίπλωμα για 6 μήνες. Τόσο απλά!!!!
Οργανωτικά τώρα, για να δημιουργούν ενδιαφέρον στους πελάτες τους οι οργανωτές, (το ίδιο και στο Ατσάνο), κάθε χρόνο αλλάζουν τις ειδικές, με ευκολότερη λύση την αντίστροφη φορά. Επιλέγουν επίσης τη χρήση τμήματος ειδικής από πέρσι κλπ., έτσι ώστε ουσιαστικά κάθε φορά οι συμμετέχοντες να αντιμετωπίζουν ένα καινούργιο αγώνα. Όχι, δεν δημιουργεί προβλήματα στους συμμετέχοντες, γιατί είπαμε: οι αναγνωρίσεις διαρκούν 1 ημέρα (2 για τους διήμερους αγώνες) και γίνονται 3 μόλις περάσματα.
Επί προσωπικού:
Χάρηκα ιδιαίτερα που τα είπαμε με φίλους Ιταλούς, όπως τον Gianni Marci συνοδηγό του Picolotto , τη Monica Fortunato συνοδηγό του Loviseto και τη Marika Rosseto 3η γενικής στο αγώνα. Ίσως θυμάστε τη Μόνικα από το ράλι Κορίνθου που συμμετείχε συνοδηγός στο ένα από τα δύο ιταλικά R3.
Χάρηκα για άλλη μια φορά από την οργάνωση και αποτελεσματικότητα του σέρβις μας Errebi motors, καθοδηγούμενο από την αόρατη μπακέτα του «τυφώνα» και πανταχού παρόντα, σχεδόν Έλληνα πλέον, Adriano Scalcon.
- phoca_thumb_l_192.jpg (42.6 KiB) Viewed 1557 times
Σε όποιον του άνοιξε η όρεξη για αγώνα εκεί, στις 12-13 Νοεμβρίου έχει το χωμάτινο ρόντε della Marche κοντά στην Ανκόνα και το ασφάλτινο Palladio κοντά στη Vicenza, ενώ στις 4 Δεκεμβρίου έχει το χωμάτινο ρόντε Master Show στην ίδια σχεδόν περιοχή του Ατσάνο.
Λάμπης Κουρτέσης
"C'est en voyant un moustique se poser sur ses testicules qu'on réalise qu' on ne peut pas régler tous les problèmes par la violence"...
