Για τον Σαράντη Αποστολίδη

Post Reply
User avatar
friar
Posts: 2512
Joined: Sun Jun 14, 2009 20:39
Location: Οικία Περιγιάλι Παροικία www.to4x4.gr
Contact:

Για τον Σαράντη Αποστολίδη

Post by friar »

Του Νίκου Ζαλμά από το e-go.gr


Τον κύριο Σαράντη Αποστολίδη, τον γνώρισα το '65 όταν πρωτοκάθισε στο δεξί κάθισμα του Cooper του πατέρα μου, Σταύρου. Τότε, κατοικούσε στο Παγκράτι ανάμεσα από το ηλεκτρολογείο του Νίκου Ζουμπρούλη και τον «Μαγεμένο Αυλό» (οδός Πτολεμαίων;). Γεννήθηκε στη Σμύρνη αλλά η κουλτούρα του ήταν Αιγυπτιώτικη, αφού μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια και σπούδασε στο εκεί Αμερικάνικο κολλέγιο. Μιλούσε με την άνεση της μητρικής γλώσσας Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά. Ήταν παντρεμένος με την Λέλα, είχαν δύο παιδιά. Τον Αλέκο και την Αλεξάνδρα. Εργαζόταν, από το 1947, ως διοικητικός στην εταιρεία πετρελαιοειδών Shell.

Μαζί με τον πατέρα μου, έκαναν μερικούς γερούς αγώνες, πρωταγωνίστησαν, νίκησαν γεύτηκαν σημαντικές χαρές και λύπες. Θα ξεχωρίσω ασφαλώς την νίκη, την πρώτη νίκη ελληνικού πληρώματος σε αγώνα στο εξωτερικό, τον Ιούνιο του ΄65 στο Α' Βαλκανικό ράλι, που διοργανώθηκε στη Βουλγαρία. Αλλά και τη δεύτερη θέση τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς στο Φθινοπωρινό ράλι, με την οποία εξασφάλισαν το πρώτο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ράλι και βέβαια την νίκη, τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς, το '66, στο «Σκρα Κιλκίς Λαχανά» που έβαλε τα θεμέλια για τον δεύτερο συνεχή τίτλο. Ήταν δεξί κάθισμα παλιάς κοπής, χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις στο μηχανικό ή οδηγικό κομμάτι (τότε οι συνοδηγοί έπρεπε να τα συνδυάζουν αυτά), αλλά πραγματικός μαέστρος στο επιτελικό και στρατηγικό τμήμα, ενημερωμένος περί τους κανονισμούς και πολύγλωσσος, για τις διεθνείς εμφανίσεις, προσόν που ελάχιστοι είχαν τότε.

Βεβαίως ο Σαράντης στις αρχές της αγωνιστικής του πορείας, συμμετείχε και σαν οδηγός, συνοδήγησε με μια πλειάδα άλλων οδηγών, ενώ διακόνησε το σπορ, σε εκείνη την σαφώς πιο ενδιαφέρουσα εποχή και από τη θέση του κριτή, του χρονομέτρη του αγωνοδίκη.

Ήταν ένας άνθρωπος, μετριοπαθής, ήπιων τόνων, με Βρετανικό φλέγμα, λεπτό ενίοτε δηκτικό χιούμορ, ψύχραιμος και ήσυχος. Μπορώ θυμηθώ όμως μια ζωντανή αφήγηση του Σταύρου από την περιπέτειά τους στο Monte Carlo του '66, όταν φθάνοντας με δυσμενείς καιρικές συνθήκες σε ένα σταθμό καυσίμων στη Σερβία (τότε το Μonte ξεκινούσε από πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις, ανάμεσά τους και η Αθήνα) και περίμεναν στη σειρά να ανεφοδιαστούν με καύσιμα. Ο χρόνος κυλούσε ενάντια σε εκείνες τις αδυσώπητες απλές που δύσκολα έβγαιναν «ακαπέλωτες» στην καρδιά του χειμώνα και την ώρα που ήταν έτοιμοι να βάλουν καύσιμα κάποιος αλλοδαπός αγωνιζόμενος τους πήρε την σειρά. Κατέβηκε λοιπόν αυτός ο ήρεμος, ήπιος άνθρωπος, ζήτησε με ευγένεια, στα αγγλικά, τους λόγους αυτής της συμπεριφοράς αλλά προφανώς η απάντηση που έλαβε από των θηριωδών διαστάσεων «παραβάτη», ξεπέρασε κάθε είδος αυτοσυγκράτησης. Την επόμενη στιγμή του είχε αρπάξει την μάνικα τον περιέλουσε με βενζίνη, και τον απείλησε με ανάφλεξη. Το «θηρίο» είχε μείνει αποσβολωμένο, άφωνο, τρομοκρατημένο. Ο Σταύρος προσπαθούσε να συγκρατήσει τον Σαράντη, απορώντας για τα αίτια αυτής της πρώτης και ως απεδείχθη τελευταίας μεταμόρφωσης του ψύχραιμου και φλεγματικού συνοδηγού του. Αργότερα θα επανακτούσε την αυτοκυριαρχία του και θα αντέτασσε στην μουρμούρα του οδηγού του για τα αλλεπάλληλα στρώματα ομίχλης που συναντούσαν, με το φλεγματικό του ύφος πως: «Δεν θα την χαρακτήριζα ομίχλη, αλλά πυκνό νέφος που επικάθεται επί της επιφανείας της γης.» Χωρίς αμφιβολία, οι ιστορίες που είχαν να πούν, αυτοί οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής ήταν πολλές και ξεχωριστές.

Αργότερα, ο Σαράντης είχε την ατυχία να βιώσει την απώλεια της Λέλας μα και τη δυστυχία να χάσει την Αλεξάνδρα σε τροχαίο. Ξανάφτιαξε τη ζωή του, έζησε για ένα χρονικό διάστημα στη Φλώριδα των Η.Π.Α. Είχαμε βρεθεί, έστω και για λίγο, τον Φεβρουάριο του 2000 στη Daytona ζώντας και οι δυο μας τεράστιες ανατροπές στις ζωές μας. Αργότερα επανήλθε στην Ελλάδα. Κατοίκησε στην Καφαλονιά. Συνέγραψε, με την βοήθεια της συντρόφου του Κατερίνας, δυο βιβλία, το «Ειδική μου διαδρομή» όπου αφηγείται τις περιπέτειές του στο χώρο των αγώνων, το τρόπο της εμπλοκής, τις εμπειρίες του και το «Ενας αεροπόρος θυμάται 1941 - 1946» με τα βιώματά του από το απάνθρωπο εκείνο χρονικό διάστημα. Μπορούμε να πούμε ότι και τα δύο είναι καλογραμμένα και χρήσιμα εργαλεία για την εκτίμηση, αξιολόγηση εκείνης της περιόδου. Ειδικά το αναφερόμενο στους Ελληνικούς αγώνες είναι από τις ελάχιστες «ακαπέλωτες» εκδόσεις.



Σαράντης Αποστολίδης
Έζησε κάτι περισσότερο από 92 χρόνια, την τελευταία περίοδο με προβλήματα όρασης και αυτό που θα θυμάμαι, πέρα από το χαρακτηριστικό του γέλιο, είναι να απευθύνεται σε προσποιητά σοβαρό ύφος και να μου λέει, πίνοντας μια γουλιά από το αγαπημένο του Dimple:
«ή κύριο Αποστολίδη θα λες, ή Σαράντη. Διάλεξε.»

Ασφαλώς και η σχολική μου ηλικία, τότε, δεν έδινε τα κατάλληλα εφόδια να καταλάβω, ευθύς αμέσως, το χιούμορ του.

Καλό κατευόδιο, Σαράντη...
"C'est en voyant un moustique se poser sur ses testicules qu'on réalise qu' on ne peut pas régler tous les problèmes par la violence"...
panos110
Posts: 416
Joined: Sat Nov 20, 2010 00:01

Re: Για τον Σαράντη Αποστολίδη

Post by panos110 »

Δεν γνωρισα ποτε το Σαραντη,αλλα απο τα γραφομενα καταλαβα πολλα για τον Αλεκο.
Συλλυπητηρια...
vagelis
Posts: 37
Joined: Wed Jun 17, 2009 07:05

Re: Για τον Σαράντη Αποστολίδη

Post by vagelis »

Συλλυπητηρια Αλεκο.
User avatar
Nicolas
Site Admin
Posts: 2983
Joined: Tue Jun 16, 2009 09:10
Contact:

Re: Για τον Σαράντη Αποστολίδη

Post by Nicolas »

Συλλυπητήρια Αλέκο.
Να είστε καλά να τον θυμάστε και να τον τιμάτε.
"Η σιωπή μας, μόνο με τον κατήγορό μας γίνεται σύμμαχος".
Από την άλλη όμως, "Όσο πιο αθόρυβος είσαι, τόσα περισσότερα ακούς".
Post Reply

Return to “Hall of Fame”