ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΙΣΟ ΣΤΟ ΟΧΥΡΟ ΡΟΥΠΕΛ 6 ΑΠΡ 2015
Posted: Fri Apr 17, 2015 18:54
Κάθε χρόνο, Απρίλιο μήνα, γίνεται προσπάθεια ώστε ο σύλλογος να συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης για την μάχη των Οχυρών της Ελληνοβουλγαρικής μεθορίου. Φέτος ο σύλλογος αποφάσισε να επισκεφτεί το οχυρό Ρούπελ με μία διευρυμένη ομάδα περά από τα οχήματα και με συμμετοχές ιστορικής αναπαράστασης των στολών εποχής.
Περισσότερα στις φωτογραφίες αλλά και ένα ιστορικό αφιέρωμα για τους μαχητές.
Το ιστορικό αρχείο είναι από εδώ.......http://pierrekosmidis.blogspot.gr/2013/ ... _3518.html
Αξίζει να το διαβάσουμε όλοι μας....
Ο ταγματάρχης κ. Ηλίας Κοτρίδης λέει: «Είχα την τιμή να υπηρετήσω το ηρωικό οχυρό. Μου δόθηκε η ευκαιρία να το γνωρίσω από κοντά και να μελετήσω την ιστορία του μέσα από διάφορα αναγνώσματα αλλά και από τις αναμνήσεις που μου μετέφεραν εκδρομείς. Δε ν θα ξεχάσω ποτέ ένα περιστατικό που πάντα με συγκινεί.
Το Μάιο του 1995 ήρθε στο Ρούπελ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Αφού άκουσε προσεκτικά την ενημέρωση σχετικά με την ιστορία της περιοχής, με πλησίασε και μου ζήτησε να τον πάω στο ύψωμα “Μολών Λαβέ”.
Oταν φτάσαμε, μας ζήτησε να τον κατεβάσουμε από το αναπηρικό καροτσάκι. Κάθισε στο χώμα, έσκυψε, το φίλησε και άρχισε να κλαίει.
Μέσα από το κλάμα του αναφώνησε “Δεν πειράζει”. Είχα σαστίσει. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Ξαφνικά με κοίταξε κατάματα και μου είπε δείχνοντας με το χέρι του ένα γκρεμισμένο κτίριο. “Εκεί άφησα και τα δυο μου πόδια. Αλλά δεν πειράζει. Τα έδωσα για την πατρίδα. Xαλάλι της”.
Μέχρι και σήμερα στα αφτιά μου αντηχούν αυτές οι λέξεις. Λέξεις που πραγματικά σε κάνουν να νιώθεις περήφανος που είσαι Ελληνας».
Περισσότερα στις φωτογραφίες αλλά και ένα ιστορικό αφιέρωμα για τους μαχητές.
Το ιστορικό αρχείο είναι από εδώ.......http://pierrekosmidis.blogspot.gr/2013/ ... _3518.html
Αξίζει να το διαβάσουμε όλοι μας....
Ο ταγματάρχης κ. Ηλίας Κοτρίδης λέει: «Είχα την τιμή να υπηρετήσω το ηρωικό οχυρό. Μου δόθηκε η ευκαιρία να το γνωρίσω από κοντά και να μελετήσω την ιστορία του μέσα από διάφορα αναγνώσματα αλλά και από τις αναμνήσεις που μου μετέφεραν εκδρομείς. Δε ν θα ξεχάσω ποτέ ένα περιστατικό που πάντα με συγκινεί.
Το Μάιο του 1995 ήρθε στο Ρούπελ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Αφού άκουσε προσεκτικά την ενημέρωση σχετικά με την ιστορία της περιοχής, με πλησίασε και μου ζήτησε να τον πάω στο ύψωμα “Μολών Λαβέ”.
Oταν φτάσαμε, μας ζήτησε να τον κατεβάσουμε από το αναπηρικό καροτσάκι. Κάθισε στο χώμα, έσκυψε, το φίλησε και άρχισε να κλαίει.
Μέσα από το κλάμα του αναφώνησε “Δεν πειράζει”. Είχα σαστίσει. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Ξαφνικά με κοίταξε κατάματα και μου είπε δείχνοντας με το χέρι του ένα γκρεμισμένο κτίριο. “Εκεί άφησα και τα δυο μου πόδια. Αλλά δεν πειράζει. Τα έδωσα για την πατρίδα. Xαλάλι της”.
Μέχρι και σήμερα στα αφτιά μου αντηχούν αυτές οι λέξεις. Λέξεις που πραγματικά σε κάνουν να νιώθεις περήφανος που είσαι Ελληνας».