Η τιμή, ο σεβασμός και η αναγνώριση, αρμόζουν σ’ όλους εκείνους που πιστοί στις παραδόσεις του Έθνους και της Φυλής μας, υπερασπίστηκαν τις πανανθρώπινες αξίες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου...
Ένας απ’ αυτούς, τους τελευταίους επιζώντες, που μετέφερε τα ίδια αυτά μηνύματα από την Ελλάδα και τη Ρόδο και πολέμησε με αυταπάρνηση για την υπεράσπισή τους στη μακρινή Κορέα, είναι και ο ΚΥΡΙΟΣ Μαχραμάς Δημήτριος(Τζίμης) του Νικολάου, γεννημένος το 1929 στα Κοσκινού, όπου μενει και τον γνωρισα τυχαια.
Διαβάζοντας με δέος και απόλυτο σεβασμό, το «ΑΤΟΜΙΚΟΝ ΒΙΒΛΙΑΡΙΟΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ-ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ», το οποίο τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια, σημειώνω χαρακτηριστικά και μεταφέρω αυτούσια τα εξής:
Κλάσις Στρατολογική 1950, Επιστρατεύσεως 25η ΕΣΣΟ, ΣΑ: 139/142939/50, Ικανός, Αρ. Χιτωνίου 7,Αρ. Αρβυλών 11.
Κατετάγη ΚΕΒΟΠ 5/4/52, ως Υπηρέτης Όλμων 81 χιλ.
Και παρακάτω:
Πατρός τε και μητρός και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον.
ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ
Να πιστεύεις εις τον Θεόν και να τον ευγνωμονής, διότι εγεννήθης Έλλην.
Να σέβεσαι τας παραδόσεις του Έθνους.
Να υπακούης εις τους Νόμους και να πειθαρχής εις τους Ανωτέρους σου.
Να είσαι περήφανος, διότι είσαι Έλλην.
Πρέπει να τιμάς τους προγόνους σου και τους γονείς σου όχι με λόγους, αλλά με έργα, και πάντοτε να είσαι πρόθυμος ν’ακολουθήσης το παράδειγμα των εθνικών ηρώων μας.
Η Ελλάς είναι πτωχόν Κράτος και δεν έχει τα μέσα όπως αγοράζει νέα όπλα. Δια τούτο να φυλάττης το όπλον σου ως την κόρην του οφθαλμού σου.
ΔΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ
Η προσπάθεια δια την οικονομίαν του υλικού έχει την ιδίαν σημασίαν με την προσπάθειαν εις το πεδίον της μάχης.
Καταπολέμησε την σπατάλην με φανατισμόν.
ΗΘΙΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙ
Απενεμήθη δι’ ευδόκιμον υπηρεσίαν εις το Τάγμα ΕΚΣΕ(Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας):
1. Αναμνηστικόν μετάλλιον εκστρατείας Κορέας.
2. Ευαρέσκεια Προέδρου Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
3. Ευαρέσκεια Προέδρου Δημοκρατίας της Κορέας.
4. Αναμνηστικόν μετάλλιον ΟΗΕ.
Επροτάθη διά μετάλλιον εξαιρέτων πράξεων.
8/1 /53 έως 27/7/53
Έλαβε μέρος εις απάσας τας επιχειρήσεις του Τάγματος ΕΚΣΕ, ως ολμιστής 81 χιλ.
12/1/54
Διαγράφεται απολυθείς οριστικώς των τάξεων του Στρατού.
Προσπαθώντας να φέρω στη μνήμη αυτού του σκληρού και συνάμα γλυκού ανθρώπου, όλα εκείνα που βίωσε στη μακρινή Κορέα, τον άφησα να τα ξαναθυμηθεί και να μου τ’ αφηγηθεί συγκινημένος.
«Είμαστε η 13η Αποστολή του ΕΚΣΕ, περίπου 900 άτομα προσωπικό, Αξιωματικοί και Οπλίτες, ένα Τάγμα το οποίο επρόκειτο ν’ αντικαταστήσει αυτό της προηγούμενης Αποστολής στην Κορέα.
Επιβιβαστήκαμε σε αμερικάνικο πλοίο στον Πειραιά και μετά από ταξίδι 22 ημερών, φτάσαμε στην Ιντσόν.
Από εκεί με τρένο πήγαμε στον καταυλισμό του Τάγματος, προκειμένου να γίνει ενημέρωση-αντικατάσταση, η οποία κράτησε 3 μέρες.
Στη συνέχεια προωθηθήκαμε στο μέτωπο και συγκεκριμένα στο Ύψωμα Ντικ, όπου κάναμε ορύγματα και οργανώσαμε την άμυνά μας , περίπου για 1 μήνα και εκεί δεχθήκαμε την πρώτη επίθεση από τους Κινέζους και είχαμε τον πρώτο νεκρό.
Κατόπιν μετακινηθήκαμε στο Ύψωμα Χάρυ, όπου και πάλι κάναμε ορύγματα και οργανώσαμε την άμυνά μας. Δεχθήκαμε κι εκεί επίθεση από τους Κινέζους και είχαμε αυτή τη φορά, 7 νεκρούς και 15 τραυματίες. Η επίθεση που ξεκίνησε στις 11 το βράδυ και τελείωσε στις 6 το πρωί, ήταν λυσσαλέα, γινόταν κατά κύματα και παρ’ ότι οι Κινέζοι είχαν εκατοντάδες νεκρούς, συνέχιζαν να επιτίθενται με την ίδια δύναμη και ορμή και αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση. Οι 9 Όλμοι του Τάγματος σ’ εκείνη τη μάχη έριξαν συνολικά 9.000 βλήματα, 1000 βλήματα κατά Όλμο, σχεδόν είχαν πάρει φωτιά, δεν προλάβαινα να γεμίζω το σωλήνα.
Παρατηρητής του Τάγματος ήταν ο Ανθυπολοχαγός Κορέας, με τον οποίο επικοινωνούσαμε με μαγνητοτηλέφωνο και ο οποίος κατεύθυνε με απόλυτη ευστοχία τις βολές.
Οι Έλληνες πολεμούσαμε τόσο γενναία, σε σημείο να διαδίδεται μεταξύ των Κινέζων ότι πολεμούν με όλο τον Ελληνικό Στρατό. Οι μετακινήσεις μας ήταν συνεχείς και αντικαθιστούσαμε δυνάμεις των Αμερικανών στα μέτωπα που πηγαίναμε.
Δεν θυμάμαι να νοιώθω ούτε κούραση ούτε ξεκούραση, δεν φοβήθηκα τον πόλεμο, εκείνο που φοβήθηκα ήταν το ατελείωτο κρύο αλλά ευτυχώς υπήρχε πολύς και καλός ρουχισμός, αμερικάνικος πάντα.
Την ημέρα της ανακωχής στις 27/7/53, δυστυχώς, σκοτώθηκε ο μοναδικός Ροδίτης Στρατιώτης, θυμάμαι μόνο το μικρό του όνομα, Γιώργος και επίσης ότι πριν το Στρατό δουλεύαμε μαζί στο φυτώριο της Ρόδου.
Μετά την ανακωχή και τη λήξη του πολέμου στην Κορέα, όλο το Τάγμα μεταφέρθηκε αεροπορικά στην Ιαπωνία και συγκεκριμένα στη Γιοκοχάμα, για 7ήμερη ξεκούραση. Εκεί φορέσαμε καινούργια ρούχα, πάντα αμερικάνικα και επιστρέψαμε στο Μπουσάν της Κορέας και από εκεί με πλοίο πίσω στην Πατρίδα, στον Πειραιά, αφού προηγουμένως κατεβάσαμε Τούρκους τραυματίες, στο λιμάνι της Σμύρνης.
Η αμοιβή μας για την Αποστολή ήταν 40 δολάρια το μήνα, τα οποία έστελνα με γράμμα στη συχωρεμένη μητέρα μου, την οποία έχασα όσο απουσίαζα στην Κορέα και το πληροφορήθηκα, όταν επέστρεψα στον Πειραιά από τ’ αδέλφια μου.
Την Πατρίδα μου την αγαπώ και παρ’ ότι σήμερα μ’ όλες αυτές τις αποφάσεις των πολιτικών της μας πληγώνει, αν γύριζε πίσω ο χρόνος και με ξανακαλούσε, θα έκανα ακριβώς τα ίδια χωρίς το παραμικρό παράπονο.»
Αυτός ο «ανώνυμος» ήρωας ενός πολέμου, τόσο μακρινού για την Ελλάδα, χαίρεται σήμερα για τα δύο παιδιά και τα τρία εγγόνια του, «πνιγμένος» από τις σκληρές αναμνήσεις του και έχοντας μια μικρή ένσταση, ότι η Πατρίδα που με τον Αναγκαστικό Νόμο 1836/1951 παραχώρησε σε ένδειξη τιμής ορισμένα ευεργετήματα σ’ όλους αυτούς που ως πιστοί και φιλότιμοι στρατιώτες την υπηρέτησαν, όπου τους έταξε, τα αναίρεσε και τα κατήργησε.
