3oTrail Ride 2015 Εξερευνώντας την άγνωστη Αττική 29 Μαρτίου

friar · Post by **friar** » Tue Mar 17, 2015 17:28

: 3TR3s.jpg (446.53 KiB) Viewed 6857 times

: DT-3.jpg (329.04 KiB) Viewed 6859 times

doc · Post by **doc** » Wed Mar 25, 2015 10:03

Οι πρώτες συμμετοχές του 3ου Trail Ride 2015
ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΕΣ
1 Χάρης ΚΑΜΑΡΟΥΛΙΑΣ YAMAHA WR 280 F
2 Ζήκος ΜΠΑΦΕΤΗΣ ΚΤΜ EXC F 250
3 Σπύρος ΤΣΙΜΕΚΑΣ YAMAHA WR 450 F
4 Τάκης ΙΩΝΑΣ BANARAS KAWASAKI KFX 400
5 Φώτης ΜΠΕΚΑΣ ΚΤΜ ΜΧC 525
6 Κώστας ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗΣ AYRTON Honsqvarna WR500RRX
7 Κώστας ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ HUSABERG FE 570
8 Ισαάκ ΑΡΑΜΠΑΤΖΑΚΗΣ BOMBARDIER 800
9 Βασίλης ΛΙΟΦΑΓΟΣ ΓΟΥΡΟΥΝΑΣ KAWASAKI KFX 700
10 Γιώργος ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ MAD FOR QUAD MAD QUAD
11 Φάνης ΣΤΡΩΜΑΤΙΑΣ FUN MOTO
12 Δημήτρης ΒΑΡΒΟΥΖΑΝΗΣ GARAGE CAFÉ
13 Γιάννης ΚΑΛΔΑΝΗΣ
14 Νίκος ΚΑΓΚΑΣ ΥΑΜΑΗΑ RAPTOR 700
15 Ορφέας ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ BMW G650 X Challenge
16 Νίκος ΠΟΝΤΙΚΑΣ ΥΑΜΑΗΑ XTZ 660 Tenere
17 Λεωνίδας ΡΑΠΤΗΣ
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ
1 Αλέξης ΛΥΧΝΑΡΑΣ Αλέξης ΔΡΑΚΟΣ JOYNER MAGNUM 1100
2 Ilir DORE Δημήτρης ΣΚΕΤΖΟΣ SUZUKI SAMURAI 1600
3 Νίκος -ΗΙS DUDENESS- ΚΑΡΑΓΙΩΤΑΣ Βαγγέλης ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ JEEP WRANGLER JK BUS
ΠΟΔΗΛΑΤΑ
1 Βασίλης ΣΟΥΧΛΕΡΗΣ CANNONDALE

Post by **Nicolas** » Sat Mar 28, 2015 23:23

Η ομάδα αυτοκίνητα-3 δηλώνει κατηγορία Τ4-φορτηγά
και ως εκ τούτω θα συμμετάσχει με 3μελές πλήρωμα αποτελούμενο από οδηγό, πλοηγό και μηχανικό.

friar · Post by **friar** » Tue Mar 31, 2015 13:32

: DT-3AFT.jpg (476.18 KiB) Viewed 6481 times

Post by **Nicolas** » Sat Apr 04, 2015 14:33

Είχα καιρό να κάνω οτιδήποτε.
είχα βγει κανά δυό βολτούλες, γύρω από την Πάρνηθα, αλλά τί να σου κάνει, οι ίδιες και οι ίδιες διαδρομές.
Χαζεύοντας στο forum είδα για το trail ride που κάνει το offroadteam. 120 χλμ λέει, Αττική.
Με έφαγε η περιέργεια.

Ο Βαγγέλης δεν ήθελε δεύτερη πρόσκληση, βρήκα πλοηγό.
Πρώτη του φορά σε "αγώνα", πρώτη φορά βλέπει roadbook.
Κάποια στιγμή είχε δει ένα παρατημένο roadbook στο αυτοκίνητό μου από ένα παλιό αγώνα της Εκάλης στην Κόρινθο.
Για οδόμετρο, κατεβάζουμε ένα προγραμματάκι gps στο κινητό μου.

Το Σάββατο πριν την εκδρομή, περάσαμε από το συνεργείο του Στράτου για λάδια-ξύδια και ξήλωμα ρεζέρβας.
Να τος και ο τρίτος του πληρώματος του λεωφορείου. Ο μηχανικός μας, "ο φραπές". Τ4 λέμε!!!

Κυριακή πρωί λοιπόν, φτάνουμε στο limit up. Εγώ με 3 ώρες ύπνο.
Σε έναν τελικό έλεγχο, διαπιστώνουμε πως ξεχάσαμε την βάση του κινητού.
Ευτυχώς είχαμε ταινία συσκευασίας, και ο Βαγγέλης κόλλησε το κινητό στην μπάρα του ταμπλό.
Το λύσαμε και αυτό, πάμε μέσα για καφέ.
Λίγα γνωστά πρόσωπα, doc, Χαλιδιάς, Κουτσουμπός και άλλοι και πολλά άγνωστα, κατά βάση αναβάτες.

Πάμε να δώσουμε το παρόν.
GPS? Ρωτάει ο Σταμάτης ο Χαλιδιάς...
Πρώτη φορά με προσβάλουν έτσι. Roadbook ορέ!!

Γίνεται η ενημέρωση από το doc και ξεκινάμε, εγώ ο έμπειρος και δύο άπειροι.

Εγώ ο έμπειρος λοιπόν, αποφάσισα να πάμε προς τα δεξιά του limit up.
Ευτυχώς με επανέφεραν στην τάξη οι άπειροι, γυρίσαμε προς τα πίσω και περνώντας ξανά μπροστά από το limit up
κάναμε πως τακτοποιούσαμε αυτά που και καλά ψωνίσαμε από το περίπτερο...

Τα πρώτα ευτράπελα άρχισαν στο πρώτο χιλιόμετρο. Πρώτο λάθος πίσω από το στρατόπεδο.
Αριστερά έλεγε ο Πλοηγός, δεξιά εγώ. Βλέπουμε αναβάτες προβληματισμένους. Πφφφφφ! Δεν ξέρουν. Από εδώ πάει λέω. Και δεν πήγαινε.
Μας ακολουθεί και ένα grand vitara, τους παίρνουμε στο λαιμό μας.
Εμείς βρίσκουμε μία τρύπα ανάμεσα στα δέντρα, περνάμε λίγο διαγώνια και βγαίνουμε άσφαλτο προς πλατεία βαρυμπόπης.
Κάνω στην άκρη το λεωφορείο και γυρνάω με τα πόδια να δω τί κάνει το grand. Δυσκολεύτηκε να μην τακάρει αλλά τελικά τα κατάφερε σχετικά εύκολα.

Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα άσφαλτο, πηγαίνοντας προς Φυλή.
Το κινητό δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την διαδρομή μας και ο Βαγγέλης δυσκολεύεται με τα μέτρα στο roadbook.
Έχουμε συνέχεια διαφορά, σχετικά σταθερή όμως, οπότε πάμε στο περίπου.

Ως συνήθως όταν παίζει πλοήγηση στο παιχνίδι, συνεχώς συναντάμε και άλλους συμμετέχοντες, μία περνάμε μπροστά και μία τους ξαναβρίσκουμε μπροστά μας.
Το λεωφορείο εν τω μεταξύ δεν πατάει πουθενά.
Τα 33άρια λάστιχά μου, από το πολύ το καγκούρεμα είναι το πολύ 31άρια πλέον.
Κάθε υποψία στροφής στην βρεγμένη άσφαλτο, συνεπάγεται υπερστροφή. Ακόμα και με τετάρτη στο κιβώτιο.
Και καλά καταλάθος έφευγε...
Άντε να μπούμε χώμα να γελάσουμε. Κι άλλο.

Μπαίνουμε χώμα. Η χαρά του παιδιού και ο Στράτος στο πίσω κάθισμα, αρχίζει το rock 'n' roll.
Τα παιδιά με το grand άφαντα. Θα τους αφήσαμε πίσω, λέμε.

Οι διαδρομές εναλλάσονται από πατημένα χώματα σε λάσπη. Πολύ λάσπη λέμε. Ήταν βρώμικο από πριν το λεωφορείο, αλλά πλέον τα παράθυρα έχουν γίνει χτιστά.
Αναγκαζόμαστε να τα έχουμε ανοιχτά για να βλέπω πού πατάω και αν προλαβαίναμε τα κλείναμε πριν τις νερολακούβες.
Εγώ το είχα ξαναδεί το έργο με τα παράθυρα αλλά ο συνοδηγός μου όχι. Τις πρώτες φορές προσπάθησε να ανεβάσει το παράθυρό του,
δεν πρόλαβε και αφού το έπαθε δυο τρεις φορές το πήρε απόφαση και το άφησε και αυτός ανοιχτό.
Ο Στράτος στο πίσω κάθισμα, έτρωγε λάσπη από παντού.

Μπροστά μου μία πατημένη δεξιά, είμαι με τρίτη και μπαίνω. Πριν ισιώσω καλά καλά, βλέπουμε το grand μπροστά μας να περνάει τρελή νερολακούβα.
Μπροστά αριστερά βλέπω και τον παπασούζα - Δημοσθένη Παπαδόπουλο, στημένο έτοιμο για την καλή φωτό.
Μετά την λακούβα, ανηφόρα κα χάσιμο. Σκέφτομαι να δώσω θέαμα στον παπασού και να περάσω το χάσιμο αεροπορία - είχα δει το grand να περνάει και φαινόταν ασφαλές,
αλλά κάτι με προβληματίζει. Το φορτηγό που πέρασε κάθετα την διαδρομή μας μου διάλυσε κάθε απορία.
Δίνουμε όσο θέαμα μπορούμε στην νερολακούβα και σταματάμε να πούμε ένα γειά στον παπασού, ο οποίος εντωμεταξύ πήγε να πνιγεί με την ποσότητα νερού που εκτοξεύσαμε.

Κάθε λίγο και λιγάκι σταματάμε για κατούρημα. Γεράματα. Οι συνεχείς στάσεις, σε συνδυασμό με μικροχασίματα μας κάνουν να διασταυρωνόμαστε συνεχώς με τους ίδιους ανθρώπους.

Και πάνω που έχουμε πιάσει ρυθμό, μπαίνουμε στο κομμάτι που διεξάγεται αγώνας ορεινού τρεξίματος.
Κάνουμε υπομονή χάνουμε το ρυθμό μας, ψιλοχανόμαστε, αφήνουμε ένα μάτσο δρομείς να περάσουν με την ησυχία τους και φυσικά το απαραίτητο κατούρημα. Γερούκλες είπαμε.
Κατά την διαδρομή του ορεινού αγώνα τρεξίματος, συναντάμε τρελές λούμπες. Μας περνάει σύριζα από το μυαλό πώς διάβολο θα περάσουν οι δρομείς αλλά η βασική μας σκέψη είναι πώς θα περάσουμε εμείς.
Με 2α μακρυά ή 3η?

Με τα πολλά, ξαναβγαίνουμε άσφαλτο, περνάμε elin, περνάμε alco και οι τουλίπες αρχίζουν και μακραίνουν και σιγά σιγά πιάνουμε ρυθμούς.

Είμαστε ήδη χώμα, μάλλον χαθήκαμε και το μόνο μας πρόβλημα είναι αυτά τα στρογγυλά 80άρια που αναφέρει στο roadbook, και εγώ προσπαθώ να ακουλουθήσω τις οδηγίες του roadbook.
Δεν ξέρω που πάω αλλά πάω με 80. Θα βοηθήσει πιστεύω...

Έχουμε συναντήσει και αυτό το άσπρο pajero στην διαδρομή, το οποίο το πετυχαίνουμε συνέχεια μπροστά μας και ενώ το αφήνουμε πίσω, το ξαναβρίσκουμε μετά.
Μας έχει τρελάνει, μέχρι το σημείο που πλησιάζω κοντά του και βλέπω το Φυτά. Ε χέσε μας. Πού να καταλάβουμε πως αυτός είναι ο φύλακας άγγελος... Και τον κυνηγούσαμε...

Μπαίνουμε αγωγό, περνάμε στεφάνη, πλέον έχουμε πιάσει πολύ καλούς ρυθμούς αλλά σταματάμε για φωτογραφία και φυσικά κατούρημα...
Πηγαίνοντας τον δρόμο για τα λατομεία, συναντάμε αναβάτες να έρχονται αντίθετα! Το ίδιο και το grand vitara που είχαμε αφήσει πίσω.
Σταματάμε να συνενοηθούμε όλοι μαζί, οι αναβάτες μας λένε πως μπροστά μας είναι μόνο η είσοδος του λατομείου, τα παιδιά με το grand το ίδιο και παρόλο που μέχρι στιγμής έχουμε χαθεί πολλάκις
θεωρούμε σκόπιμο να πάμε και εμείς να δούμε τί γίνεται μπροστά. Ξαναπαίρνουμε τα παιδιά με το grand στο λαιμό μας.
Περνάμε τις πύλες του λατομείου και μας σταματάει ένας παππούς με ένα αγροτικό, προφανώς εργαζόμενος στο λατομείο και μας ρωτάει ο άνθρωπος προς τα πού θέλουμε να πάμε μιάς και μπροστά μας είναι ΜΟΝΟ το λατομείο.
Άντε τώρα να του εξηγήσεις πως ακολουθούμε ένα πράμμα που το λέμε roadbook και δεν λέει ακριβώς που πρέπει να πάμε αλλά πρέπει να το βρούμε μόνοι μας.
Κούναγε το κεφάλι του...

Γυρνάμε πίσω, βρίκουμε το λάθος και συνεχίζουμε.
Τα παιδιά με το grand μας άφησαν για μία ακόμη φορά να περάσουμε μπροστά.
Στην αρχή έλεγα τί καλά παιδιά που είναι και μας αφήνουν αλλά μετά κατάλαβα πως μας είχαν κόψει από την αρχή πως τσάμπα τρώμε λάστιχο και μερικές τουλίπες παρακάτω, πάλι μαζί θα είμαστε.
Τουλάχιστον δίνουμε θέαμα στον παπασού -μιας και ανεβαίνω το πατημένο γαρμπιλάκι με σκασμένη τρίτη μακρυά, πισωκίνητος- που μας περιμένει λίγο παρακάτω σε ένα τοπίο που μοιάζει με αριζόνα, γιούτα, κολοράντο και καππαδοκία μαζί.
Φωτογραφία.
Κατούρημα. Ήμαρτον. Πού να φοράγαμε και στολές...

Προχωράμε παρακάτω και το roadbook λέει πέτρες. Πολλές πέτρες.
Και συναντάμε και πάλι τους αναβάτες να έρχονται ανάποδα.
Και πάλι δεν τους ακούμε πως παρακάτω δεν έχει τίποτα.
Προχωράμε ακόμα λίγο, βρίσκουμε ένα λιβάδι το οποίο φαινόταν απέναντι να έχει μία μπούκα. Πάμε μέχρι εκεί, πετρόκηπος. Εδώ λέει το roadbook λέω εγώ. Και μπαίνουμε μέσα...
Ανεβαίνουμε για λίγο και μετά συνεχώς κατεβαίνουμε. Πλέον είμαι με πρώτη κοντή! Χωράμε δεν χωράμε και οι πέτρες μόνο πέτρες δεν λέγονται.
Και κατεβαίνουμε, και κατεβαίνουμε. Ξέρουμε πως πάμε προς βούντημα και εμένα κάτι μου θυμίζει το μέρος.
Ώσπου φτάνουμε σε ένα σημείο που πλέον δεν πάει πουθενά, βλέπουμε μπροστά μας 500 μέτρα πιο κάτω να περνάνε οι μηχανές και μας χωρίζει μία καφέ θάλασσα από κλαδιά 1.5 μέτρο ύψος
και από κάτω δεν φαίνεται και πολύ σόι να πατήσεις...
Χάσαμε 10 λεπτά μόνο και μόνο για να πάρουμε επιτόπου. Εκείνη την στιγμή παίρνει και ο mitsos τηλέφωνο. Σε αυτό το τηλέφωνο που είχαμε με ταινία συσκευασίας στο ταμπλό.
Λέμε να την πάρουμε πίσω μόλις πατήσουμε και πάλι ευθεία. Από άλλο τηλέφωνο φυσικά.

Ξεμπερδεύουμε από το γκρεμό-βραχόκηπο, δεν ξέρουμε σε ποιά τουλίπα είμαστε, αλλά ξέρουμε σίγουρα πως θέλουμε να πάμε δεξιά!
Πάμε λοιπόν την διαδρομή πίσω και στο πρώτο κάνουμε δεξιά.
Ακόμα δεν είμαστε σίγουροι για την τουλίπα που είμαστε και αν ο δρόμος που πήραμε βγαίνει κάπου ή θα μας γυρίσει και πάλι πίσω...
Και ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας, να μας κόβουν το δρόμο, δύο βράχοι 1χ1, κοφτεροί.

Και τώρα πρέπει να πάρουμε μία απόφαση. Σωστά πάμε, ή να γυρίζουμε πίσω?
Λέμε να πάρουμε το ρίσκο και να προσπαθήσουμε να περάσουμε. Μοναδική λύση φαινόταν να δέσουμε ένα βράχο τουλάχιστον και να το τραβήξουμε.
Ωστόσο χάνοντας άλλα δέκα λεπτά και μετά από λεπτές μανούβρες με το λεωφορείο που θύμιζαν όρκα σε ενυδρείο, περάσαμε.
Και βλέπουμε και τους αναβάτες μαζί με το grand vitara να μας φτάνουν από πίσω.
Δεν γίνονται αυτά.

Τους αφήνουμε όλους να περάσουν, καθώς ήταν επιβεβλημένο να κατουρήσουμε...

Το βούντημα, ήταν παιχνιδάκι για το λεωφορείο και οι διαδρομές στα αλήθεια γνωστές. Περάσαμε χωρίς προβλήματα εκτός από λίγη λάσπη, παντού.
Βγαίνουμε Αυλώνα, και ακολουθούμε το roadbook, άσφαλτο πλέον, προς τα πίσω. Έχουμε μιλήσει και με το mitso και μας περιμένει για καφέ στο κρυονέρι.
Βρίσκουμε και πάλι αναβάτες και λέμε να πάμε παρεούλα. Καθόμαστε υπομονετικά πίσω τους και πάμε.
Δεν πολυδίνουμε πλέον σημασία στο roadbook και αφαιρούμαστε πίσω από τους αναβάτες.
Οι οποίοι κάνουν λάθος, μας βγάζουν από την κάτω μεριά της terradura, το παίρνουν χαμπάρι, χώνονται δεξιά σε ένα στενό-στενό και εξαφανίζονται.
Γαμώτ...!!!
Μπαίνουμε και εμείς με το λεωφορείο, ευτυχώς ψιλοχωράγαμε, βγαίνουμε στον παράδρομο της εθνικής και συνεχίζουμε για κρυονέρι.
Τρώμε και άλλο ένα 20άλεπτο στο φανάρι του αγίου στεφάνου και επιτέλους φτάνουμε κρυονέρι και η περιπέτεια έλαβε τέλος.
Κατά την είσοδό μας στο limit-up καταχειροκροτηθήκαμε, μιας και οι παρεβρισκόμενοι περίμεναν εμάς να αρχίσουν την "απονομή"
και είχαν αρχίσει να λυσάνε από την πείνα. Βαρέθηκαν να μας περιμένουν.

Αν υπήρχε βραβείο του πιο λασπωμένου, θα το παίρναμε.
Αντ' αυτού, πήραμε το βραβείο του μοναδικού τερματίσαντα. Στα αυτοκίνητα φυσικά.
Ο δε φραπές-Στράτος, δεν παρέλειψε να βουτήξει το μικρόφωνο από τον doc.
Κατευθείαν για πίστα είσαι ρε ρημάδι!

Είχαμε καιρό να περάσουμε τόσο καλά.
Η μυρωδιά άκαυστης βενζίνης και οι αναβάτες με τον φουλ εξοπλισμό τους, σου έδιναν μία εσάνς αγώνα.
Δυστυχώς, έχω πολύ δύσκολες μέρες μπροστά μου για το επόμενο τετράμηνο, αλλιώς θα είχα ήδη δηλώσει συμμετοχή για Καλάβρυτα.
Από φθινόπωρο τα ξαναλέμε!!!

Ευχαριστούμε doc!